Ta urzekająca malowidło przenosi nas w scenę, w której potężny lew, z majestatyczną grzywą, leży w naturalnej jaskini. Paszcza lwa jest otwarta w potężnym ryku, echo dzikiego serca natury. Wokół jego muskularnego ciała znajdują się szczotliwe kamienie, które doskonale wczepiają się w ziemistą paletę zieleni i brązu, przywołując uczucie surowej, nieokiełznanej przyrody. Delikatny motyl krąży w powietrzu, kontrastując z ostrą energią lwa; jego miękkie niebieskie skrzydła wyróżniają się na tle mętnych tonów, prawie bajkowe i kruche w porównaniu do tego ogromnego stworzenia. Ta niezwykła juxta-pozycja wywołuje głębokie poczucie cyklu życia — dzikość lwa spotykającego kruchość motyla, niezwykłe przypomnienie złożoności i piękna natury.

Z perspektywy kompozycji, lew dominuje w pierwszym planie, przyciągając spojrzenia widzów swoją imponującą wielkością i groźnym wyrazem. Cienie i przygaszone światło podkreślają kontury jego ciała, tworząc niemal trójwymiarową jakość. Farba użyta na obrazie jest ziemista, ale żywa, sięgając od bogatego złotego futra lwa po chłodniejsze tony otaczających go kamieni. Wrażenie emocjonalne jest wyraźne; można prawie usłyszeć, jak ryk wibruje w ich kościach, domagając się szacunku, ale też sugerując słabość. Historycznie ten obraz oddaje fascynację egzotyką i naturą w XIX wieku, zawartą w starannym przywiązaniu do szczegółów i żywej reprezentacji Gérôme'a, a także zachęca do refleksji nad koegzystencją siły i kruchości w świecie przyrody.