To urzekające dzieło uchwyca urokliwe wnętrze japońskiego psa, rasy znanej z delikatnych cech i żywej osobowości. Dzieło to jest symfonią delikatnych pociągnięć pędzlem, które tworzą puszystą sierść, która prawie wydaje się lśnić życiem. Czarna i biała sierść jest przedstawiona w impresjonistycznym stylu; artysta stosuje paletę, która miesza subtelne odcienie szarości z ciepłymi odcieniami kości słoniowej, wywołując poczucie ciepła i zaznajomienia. Spojrzenie psa jest pełne ciekawości i figlarności, przyciągając widza, jakby zaprasza go do podzielenia się chwilą towarzystwa. To poruszające przypomnienie o więzi między ludźmi a ich zwierzętami domowymi, przyjemny wgląd w świat, który rezonuje miłością.

W tym dziele kompozycja wydaje się intymna, koncentrując się na postawie psa, który siedzi w zrelaksowanej, ale czujnej pozycji. Tło jest artystycznie rozmyte, być może sugerując otoczenie na świeżym powietrzu, co pozwala oczom widza pozostać oscylować na uroczym temacie. Wybór tego akcentu jest znaczący; zapewnia element narracyjny, sugerując, że ten pies nie jest tylko zwierzęciem, ale ukochanym fragmentem życia kogoś—ich spowiednikiem, ich przyjacielem. Użycie światła dodaje kolejna warstwa, oświetlając wyraziste oczy psa i sugerującego wewnętrzne życie, zapalając ciepło, które utrzymuje się długo po odwróceniu wzroku. Zdolność Renoira do uchwycenia tak emocjonalnego krajobrazu w ramach prostego portretu odzwierciedla jego głębokie zrozumienie zarówno sztuki, jak i powiązań, które nawiązujemy z tymi, których kochamy.