Obraz uchwyca delikatny moment z młodą dziewczyną ozdobioną pięknym, szerokim kapeluszem, przyozdobionym jaskrawoczerwonymi kwiatami. Ta scena jest niemalże marzycielska, gdzie uwaga koncentruje się na profilu dziewczynki. Pociągnięcia pędzla Renoira są delikatne, ale jednocześnie żywe, tworząc poczucie płynności i ciepła; duży kwiat na kapeluszu przyciąga wzrok widza, równoważąc łagodne kontury jej twarzy z eksplozją koloru. Patrząc na obraz, prawie można poczuć delikatny powiew wiatru, który zdaje się przemijać przez scenę, zapraszając do myślenia o beztroskich letnich popołudniach pełnych śmiechu i słońca.

Tło, wir zieleni i żółci, potęguje łagodną obecność dziewczynki, nadając dziełu miękką, niemal eteryczną jakość. Tutaj Renoir doskonale wykorzystuje światło do przekazania atmosfery; błyski na jej miękkich, falistych włosach tworzą czarujący efekt aureoli, wywołując uczucie niewinności i młodości. Ten obraz to nie tylko techniczne cudo, ale także emocjonalna kapsuła dzieciństwa; buduje most między realizmem a impresjonizmem, pozwalając widzowi poczuć się, jakby wszedł w chwilę zamrożoną w czasie.