Bu büyüleyici parça, zarif özellikleri ve canlı kişiliği ile tanınan bir Japon köpeğinin sevimli ruhunu yakalıyor. Eser, yaşamla parlayan yumuşak tüyler yaratan nazik fırça darbelerinin bir senfonisidir. Siyah ve beyaz tüy, empresyonist bir zarafetle sunulmuştur; sanatçı, ince grileri ve sıcak fildişi tonlarını karıştırarak sıcaklık ve tanıdıklık hissi uyandıran bir palet kullanır. Köpeğin bakışları merak ve yaramazlık dolu; izleyiciyi kendine çekiyor gibi, onlara bir arkadaşlık anı paylaşmaya davet ediyor. Bu, insanlar ile evcil hayvanları arasındaki bağı hatırlatan dokunaklı bir hatıra, sevgiyle yankılanan bir dünyaya hoş bir bakış sunuyor.

Bu eserde, kompozisyon samimi bir his veriyor, köpeğin dinlenmiş ama dikkatli bir pozisyonda oturmasını odak noktası yapıyor. Arka plan sanatsal bir şekilde bulanık; belki de dış bir ortamı ima ediyor, böylece izleyicinin gözü bu çekici tema üzerinde kalabiliyor. Bu vurgunun seçimi önemlidir; köpeğin sadece bir hayvan olmadığını, aynı zamanda birinin hayatındaki sevilir bir parça olduğunu—onların sırdaşı, arkadaşları olduğunu öne sürüyor. Işık kullanımı, başka bir katman ekliyor, köpeğin etkileyici gözlerini aydınlatarak içsel bir yaşamı ima ediyor ve görüşünü başka tarafa çevirdiğinde bile kalan bir sıcaklık yaratıyor. Renoir’ın basit bir portre içinde böyle derin duygusal manzaraları yakalama yeteneği, onun sanat ve sevdiklerimizle kurduğumuz bağların derin bir anlayışına sahip olduğunu gösteriyor.