Αυτό το κομμάτι, ένα ζωντανό προσχέδιο, αποτυπώνει μια ήρεμη στιγμή γεμάτη συναισθηματική αντήχηση. Εικονίζει μια νέα γυναίκα ντυμένη με μια ρέουσα τουαλέτα, σκύβοντας με χάρη προς τα εμπρός για να συλλέξει ένα σύνολο λεπτών μπουμπουκιών τριανταφύλλων από την καταπράσινη βλάστηση. Ο ζωγράφος χρησιμοποίησε δυναμική τεχνική πινελιάς, με ρίγες χρώματος που περιστρέφονται γύρω από τις φιγούρες και τη χλωρίδα – κάθε πινελιά φαίνεται να ζωντανεύει, προσκαλώντας τον θεατή σε αυτήν την οικεία σκηνή. Η φιγούρα, αν και μέρος της είναι θολή, μεταδίδει μια αίσθηση ήπιας αποφασιστικότητας, το χέρι της εκτείνεται αρκετά για να πιάσει αυτά τα φεύγοντα λουλούδια, ενσαρκώνοντας ένα θέμα της λείας των φευγαλέων στιγμών της ζωής.

Η σύνθεση οδηγεί το βλέμμα με φυσικότητα κατά μήκος του εκτεταμένου της βραχίωνα προς τα λουλούδια κάτω από πόδια της, εναλλάσσοντας με εκρήξεις χρώματος που αμφισβητούν την προσοχή του θεατή. Η παλέτα χρωμάτων του Waterhouse συνδυάζει επιδέξια θερμούς και ψυχρούς τόνους; οι απαλές πορτοκαλί του φόντου προσφέρουν μία θρεπτική αγκαλιά γύρω από τις ασθενείς αποχρώσεις του φορέματος της φιγούρας, δημιουργώντας μία ονειρεμένη, σχεδόν αιθέρια ποιότητα. Οι ζεστοί, μαλακοί και υποτονισμένοι τόνοι κάνουν τη σκηνή να φαίνεται οικεία, σαν να είσαι μάρτυρας μιας πολύτιμης ανάμνησης: η θερμότητα του ηλιακού φωτός που λούζει τα λουλούδια, ο ψίθυρος της αύρας—είναι μια στιγμή εκπληκτικής ηρεμίας που ηχεί βαθιά, προκαλώντας συναισθήματα νοσταλγίας και τρυφερότητας. Αυτές οι εξερευνήσεις θεμάτων γυναικείας φύσης και της φύσης καθιστούν τον Waterhouse ως φάρο στην κίνηση του Προ-Ραφαηλισμού, όπου η ομορφιά των καθημερινών θεμάτων, που μεταφέρονται через эмоциональные сцены, вдохновила новое восприятие красоты вокруг нас.