Bu parça, canlı bir taslak olup, duygusal yankılarla dolu bir huzurlu anı yakalar. Genç bir kadının akıcı bir elbise içinde, zarifçe öne doğru eğildiği ve bol yeşillik içinden nazik gül tomurcuğundan bir demet toplayışını betimler. Ressam, canlı fırça teknikleri ile, figürlerin ve bitkilerin etrafında dolanan renk şeritleri kullanmış; her fırça darbesi adeta hayata geçercesine, izleyiciyi bu samimi sahneye davet ediyor. Figür, kısmen bulanık olsa da, hafif bir kararlılık hissi veriyor; kolunun uzanışı, bu geçici çiçekleri kavraması için yeterli ve yaşamın geçici anlarını yakalama temasını somutlaştırıyor.

Kompozisyon, gözleri doğal bir akışla, uzanan kolunun etrafında yer alan çiçeklere yönlendiriyor, bu çiçekler arasında yer alan renk patlamaları ise izleyicinin bakışını zorluyor. Waterhouse'un renk paleti, sıcak ve soğuk tonları ustaca bir araya getiriyor; arka plana yayılan yumuşak yeşiller, figürün soluk renklerine besleyici bir sarılma sunarak, hayalperest, neredeyse soyut bir nitelik yaratıyor. Sıcak, yumuşak ve soluk renkler, sahneyi içten hissettiriyor, sanki değerli bir anıya tanıklık ediyormuşsunuz gibi: güneşin sıcaklığı çiçekleri sararken, esen bir meltemin fısıldaması—bu, olağanüstü bir huzur anı; derin bir yankı uyandırarak, özlem ve zarafet duygularını çağrıştırıyor. Bu gibi kadınlık ve doğa temalarındaki araştırmalar, Waterhouse'u Pre-Raffaelita hareketinin bir mihenk taşı olarak konumlandırıyor; burada, günlük konuların güzelliği, duygusal açıdan dolu sahneler aracılığıyla yeni bir güzellik takdiri ile ilham veriyor.