Bu eser, izleyicinin üzerinde kapandığını hissedebileceği biraz kapalı bir odayı resmediyor; duvarlar tam anlamıyla içine kapanmaya çalışıyormuş gibi. Cesur, dalgalı fırça darbeleri, izleyiciyi içine çeken bir duygusal atmosfer yaratıyor—bir an için bu dikey olarak çizilmiş duvarlardan yankılanan sessizliği duyabileceğiniz hissine kapılıyorsunuz. Merkezdeki figura, akıcı bir gri elbise giymekte, mobilyaların karmaşık gölgeleriyle zıtlık oluşturuyor. Burada bir anlatının geliştiğini hissedebiliyoruz: bir anlık düşünceye tanıklık mı ediyoruz, yoksa daha karanlık bir şeyin mi peşindeyiz? Yüz hatlarının eksikliği, gizemi artırarak meraklı ve rahatsız hissetmemize yol açıyor.

Ön planda, karmaşık meyve tabakları ve bir bardakla kaplı bir masa, dikkat için ince bir şekilde savaşıyor; dağınıklıkları, figuranın duygusal karmaşasını yansıtıyor. Munch'un bu eserinde kullandığı renk paleti—koyu tonlarla dolu sağlam bir palet—özellikle dikkat çekici; melankoli ile ürkeklik arasında dağınık duyguların bir fırtınasını iletiyor. Bu eser, psikolojik derinliklerin bir anını sunmakla kalmıyor; aynı zamanda 20. yüzyılın başlarında, kadınların geleneksel sınırlarını aşan kimlikler aramaya yetkin hale geldikleri dönemi de keşfeder. Munch'un mirası, insan durumunu derinlemesine araştırırken sadık kalıyor ve bu eser de istisna değil.