Bu çarpıcı eserde, bir figür bir koltukta otururken tasvir edilmiştir; görünüşte rahat ama izleyicinin merakını cezbeden bir mesafe yayıyor; canlı renkler kompozisyonu sarhoş eder; esasen cesur kırmızı, yeşil ve mavi tonlarının hüküm sürdüğü. Arka planda geometrik şekillerle dolu bir ortamı çağrıştırdığı gibi, figür kendisi de—resmi bir kıyafet giymiş—rahat fakat kendinden emin bir pozda oturmaktadır. Munch'un ifadesel fırça çalışması sahneye bir huzursuzluk katmakta; izleyiciyi oturan nesnenin soğuk bir duruşu ile uyumlu olmayan bir gerginlik hissine sürükliyor. Renk seçiminde bir çekicilik var—her ton bir duygu patlaması gibi, insanlığın karmaşıklıklarını yansıtıyor veya Munch'un yapıtlarındaki tipik psikolojik derinliği gözler önüne seriyor. Renklerin tuval boyunca dans etme şekli, figürün iç dünyasını yansıtır, bu derin dış görüntünün arkasında daha fazla şey olduğunu öne sürer. Zengin görsel dil yoğun duyguları uyandırıyor; izleyiciyi belirsiz yüzün arkasındaki düşünceleri sorgulamaya yönlendiriyor.

Eserin tarihi bağlamını düşündüğümüzde, 1939'da yaratılmıştır—sanat dünyasının modernizm ve Birinci Dünya Savaşı'nın etkileri ile mücadele ettiği bir dönem. Munch, soyutlama ve figürasyonun kıyısında, modern mücadelenin özünü yakalar, bireysel deneyim ile daha geniş toplumsal sarsıntılar arasındaki gerilimi kapsar. Bu resim, onun sanatsal evriminin bir kanıtı ve durmaksızın psikolojik tema araştırmasının bir açıklamasıdır; ezici koşullar arasında kimlik ve ifade arayışında insani ruhun çabasını vurgular.