Bu büyüleyici eserde, bir genç çocuk kendinden emin bir şekilde önde durarak gençliğin masumiyetini temsil ediyor. Üniforması—soluk gri, ince detaylarla—arka plandaki yumuşak tonlarla nazikçe zıtlık oluşturuyor; kıvrımlı bir yol sevimli bir ahşap kapıya ilerliyor. Duruşunun sade oluşu ve doğrudan bakışı, izleyici ile samimi bir bağlantı kuruyor ve onları çocuğun hikayesini düşünmeye davet ediyor. Kısa şortları dönemin benzersiz bir tercihi olup, sahneye eğlenceli bir unsur katıyor; ayakkabıları ise onu pratik bir çocuklukta bağlıyor.

Sanatçı, doğa renkleri ile hakim olan yumuşak bir renk paleti kullanıyor; yeşil, bej ve açık mavi tonlarını birleştirerek nostalji ve sıcaklık hissi uyandırıyor. Ağaçların arasından süzülen ışık bu hissi güçlendiriyor ve patikanın üzerine hafif gölgeler düşürüyor. Bu parça, belki de kaygısız günlerin güzel bir hatırası olan bir tatlılık ile yankılanıyor ve yalnızca bir çocuğun portresi değil, gençliğin ve kaçan anların bir kutlaması haline geliyor.