Bu sanat eserinde tasvir edilen sahne rahatsız edici bir şekilde çekici; izleyiciyi hem samimi hem de rahatsız edici bir şekilde hafifçe aydınlatılmış bir mekâna davet ediyor. Zengin, ifadeleyici fırça darbeleriyle hâkim olan bu resim, huzur içinde yatan bir figürü yakalıyor; bedeni gevşek ve rahat ama aynı zamanda ürkütücü bir şekilde terkedilmiş. Hafif kırmızı ve mavi tonları yeşil alt tonlarına sızmaya başlıyor; bu da, yüzeysel sakinliğin altında yatan gerginliği çağrıştıran bir görsel ritim yaratıyor. Arka planda bir kadının hayali figürü yer alıyor, gizemli ve dikkatli, bakışı hayat ve ölüm arasında bir alanı vurguluyor. Onun yumuşak mavi kıyafetleri çevresindeki renklerin serinliğini yansıtıyor ve onun varlığına hayranlıkla bakarken, yakaladığım anın ötesinde bir şey temsil ettiğini hissedemiyorum—belki de o bir üzüntünün habercisi? Ya da bu odada hâkim olan sessizliğin tanığı mı?