Bu ince detaylı çizim, duygusal gerilim ve anlatısal derinlik taşıyan klasik bir iç mekan sahnesini yakalıyor. Kompozisyon, gözleri soldan sağa yönlendirerek bir taht benzeri sandalyede oturan, hem otoriter hem hüzünlü duruşa sahip bir adamla başlıyor. Yanında, yük taşıyan ya da örtülerle donanmış birkaç figür trajik kayıpların dönüşünü ima ediyor; sağda ise iki kadın yoğun bir yas kucaklaşması içinde. Uzatılmış bir kol ve eğilmiş başları kayıp karşısındaki acıyı ve umutsuzluğu çağrıştırıyor. Mekan, kanatlı sütunlar ve kareli zemin gibi etkileyici klasik mimari unsurlarla çevrili, sahneye ağırbaşlılık ve kalıcılık katıyor.

Sanatçı, duygu ağırlığını abartmadan, gölge ya da renk kullanmadan, hassas ve bilinçli çizgilerle figürler ve mimari öğeler arasında bir ritim oluşturmuş. Mekansal düzen ve perspektif, dikkatleri sahnenin merkezindeki yaslı figürlere yönlendiriyor; oturan adamın sükuneti ile kadınların ham yas ifadesi arasında dengeli bir karşıtlık sunuyor. Bu kompozisyonda, kaybedilen oğulların cesetlerinin geri verilme anı, sembolik jestler ve klasik onurla dokunmuş trajik bir an olarak yakalanıyor. Genel atmosfer, fedakarlık, aile bağlılığı ve kaderin acı gerçekleri temalarını yansıtan hüzünlü bir kahramanlık duygusuyla dolu.