Bu otoportre, ham, neredeyse çocuksu bir sadelikle sunulmuş, beni derinden çekiyor; kağıdın pürüzlü kenarları, sert hatlar, her şey son derece kişisel geliyor. Bakışlar doğrudan, sarsılmaz, çalkantılı bir ruhu yansıtan bir ayna. Ten renkleri kısık, ancak yanaklarda ve dudaklarda, kırılganlığın ortasında bile, kalıcı bir canlılıktan bahseden bir kızarıklık var. Saçların işlenişi, ince gölgeler ve ışık, gerçekçilik ve duygusal ifade arasındaki hassas bir dengeyi sergiliyor. 'Bayım', 'Aman! Çocuk' ve 'Çok U' sözcüklerinin yanı sıra, bir kuş ve bir elmanın kaba bir çiziminin dahil edilmesi, özel bir şaka, sanatçının kalbinden gizemli bir mesaj gibi hissettiriyor. Bu, sanatçının iç dünyasına bir bakış, fırça darbeleri ve bir dokunuş isyanla anlatılan bir anlatı.