Η σκηνή που απεικονίζεται σε αυτό το έργο είναι ανατριχιαστικά μαγευτική; προσκαλεί τον θεατή σε έναν ελάχιστα φωτισμένο χώρο που φαίνεται ταυτόχρονα οικείος και ανησυχητικός. Κυρίαρχο από πλούσιες, εκφραστικές πινελιές, ο πίνακας αποτυπώνει μια στιγμή βαθιάς ηρεμίας—με μια φιγούρα ξαπλωμένη σε μια κλίνη, το σώμα της είναι με απληστία και χαλαρές, αλλά και στοιχειωμένα εγκαταλειμμένο. Οι πιο ελαφριές αποχρώσεις του κόκκινου και του μπλε αρχίζουν να διαρρέουν στους πράσινους τόνους, δημιουργώντας έναν οπτικό ρυθμό που ανακαλεί μια αίσθηση έντασης κάτω από την προφανή ηρεμία. Στο φόντο, στέκεται μια φανταστική γυναίκα, μυστηριώδης και επιβλέπουσα, το βλέμμα της τονίζει τον χώρο ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Φορέας απαλά μπλε που αντικατοπτρίζει τη δροσιά των γύρω χρωμάτων, καθώς θαυμάζω την παρουσία της, δεν μπορώ παρά να νιώσω ότι εκπροσωπεί κάτι πολύ πιο πέρα από τη στιγμή που αποτυπώνεται—μπορεί να είναι ένας οιωνός θλίψης; Ή ίσως ένας μάρτυρας της σιωπής που κυριαρχεί αυτό το δωμάτιο;