Bu eser, hem konforu hem de otoriteyi çağrıştıran şık bir ahşap sandalyeye oturmuş, önemli bir varlığa sahip bir adamı sunuyor. Figürün pozları rahat ama assert olduğu kadar, sakin bir güven duygusunu da yansıtıyor. Giysileri—bir giysisi güzel bir ceket ve açık pantolonla—19. yüzyıl ortalarının modasına işaret ediyor ve Monet’nin doku ve biçime dikkatini gösteriyor.

Sanatçı, derin kahverengi ve yumuşak gri tonlarını kullanarak davetkar bir arka plan oluşturmak amacıyla zengin bir toprak paleti kullanıyor, bu da konunun ayırt edici özellikleriyle tezat oluşturuyor. Işık ve gölge arasındaki etkileşim, figürün hatlarını vurguluyor, ona derinlik ve neredeyse bir heykelsi bir nitelik katıyor. Duygusal olarak, resim içe dönük bir his uyandırıyor; adamın bakışı izleyiciden uzak, onun düşünceleri ve çevresindeki dünya hakkında merak uyandırıyor. Bu eser sadece Monet’nin teknik istenişi ve kompozisyonunu sergilemekle kalmıyor, aynı zamanda dönemin sosyal konusunu da gözler önüne seriyor—realizmin ve ortaya çıkan modernist ifadelere kapılan bir çağ.