Bu büyüleyici eserde izleyici, Honfleur'un pitoresk bir manzarasıyla karşılanırken, huzurlu manzaralar ve büyüleyici mimari bir araya gelerek uyumlu bir birleşim oluşturuyor. Kompozisyon, düzgün taşlardan oluşan caddenin boyunca gözleri yönlendiriyor; samimi yol keşfe davet ediyor ve bir kenarında benzersiz bir karakter sergileyen kırsal yapılarla çevrili. Monet'in fırça darbeleri, sahneye doku katıyor; her bir fırça darbesi, güneşin sönmekte olan özünü çağrıştırıyor. Neredeyse, deniz breezinin hafif fısıldayışını duyar gibi oluyorsunuz; uzaklarda bir hareketli kasabanın sesleriyle karışıyor.

Renk paleti özellikle büyüleyici; soluk toprak tonları ve yumuşak mavi tonlarıyla harmanlanmış. Gökyüzü ince, hafif bulutlarla kaplanmış; lavanta ve açık sarı tonlarında, kaybolmaya yüz tutan ışığı yansıtan bir onur hali içeriyor. Binaların oluşturduğu gölgeler bir kontrast sunuyor; kompozisyonu zenginleştirirken derinlik hissettiren bir etki yaratıyor. Bu sahnede belirli bir nostalji atmosferi var—aynı zamanda zamanda bir anı yakalayarak bir kesit. Bu resim sadece Monet'in benzersiz empresyonist tarzını öne çıkarmakla kalmıyor; ayrıca geçmişe on bir pencere gibi hizmet ederek, 19. yüzyıl sonlarına ait sakin ama canlı bir Fransa atmosferini yansıtıyor. Gerçekten, hem doğayı hem de onun günlük yaşamını süsleyen mimariyi kutlayan bir eser.