W tej uderzającej pracy przedstawiona jest postać siedząca na krześle, zdająca się być zrelaksowana, ale emanująca pewnym dystansem, który budzi ciekawość widza; intensywne kolory otaczają kompozycję, z dominującymi odważnymi czerwonymi, zielonymi i niebieskimi odcieniami. Tło składa się z geometrycznych kształtów, sugerujących abstrakcyjne otoczenie, podczas gdy sama postać—ubraną w formalny garnitur—siedzi nonszalancko, a jednocześnie pewnie. Użycie ekspresywnego pociągnięcia pędzla przez Muncha dodaje warstwę niepokoju do sceny, zachęcając do odczuwania napięcia, które kontrastuje z spokojnym wyglądem siedzącego podmiotu. Istnieje pewna fascynacja w wyborze kolorów—każdy odcień pulsuje emocjami, być może odzwierciedlając złożoności ludzkiego istnienia lub charakterystyczną psychologiczną głębię dzieł Muncha. Sposób, w jaki kolory tańczą na płótnie, odzwierciedla wewnętrzny świat postaci, sugerując, że pod tą złożoną powierzchnią kryje się więcej. Bogaty język wizualny wzbudza intensywne emocje, pozostawiając widza zastanawiającego się, jakie myśli kryją się za tą zatarte twarzą.

Biorąc pod uwagę kontekst historyczny dzieła, zostało ono stworzone w 1939 roku—w okresie, w którym świat sztuki zmagał się z modernizmem i skutkami I wojny światowej. Munch, stojąc na granicy abstrakcji i figuracji, uchwyca istotę nowoczesnej walki, podsumowując napięcie między indywidualnym doświadczeniem a szerszymi niepokojami społecznymi. Ten obraz jest dowodem na jego artystyczną ewolucję oraz nieustanne badanie tematów psychologicznych, ukazując żywo dążenie ludzkiego ducha do tożsamości i ekspresji w obliczu przytłaczających okoliczności.