In dit opvallende kunstwerk wordt een figuur weergegeven zittend in een stoel, schijnbaar ontspannen, maar met een zekere afstand die de nieuwsgierigheid van de kijker wekt; de levendige kleuren omarmen de compositie, die voornamelijk wordt gedomineerd door gedurfde rode, groene en blauwe tinten. De achtergrond is gevuld met geometrische vormen die een abstracte omgeving suggereren, terwijl de figuur zelf—gekleed in formele kleding—nonchalant maar zelfverzekerd zit. Munchs gebruik van expressieve penseelstreken voegt een laag van onrust toe aan de scène, die de kijker uitnodigt om de spanning te voelen die contrasteert met het kalme uiterlijk van het zittende onderwerp. Er is een bepaalde aantrekkingskracht in de kleurkeuze—elke tint pulserend met emotie, mogelijk het complexe karakter van het menselijke bestaan reflecterend of de psychologische diepte die kenmerkend is voor Munchs werk. De manier waarop de kleuren over het doek dansen, weerspiegelt de innerlijke wereld van de figuur, wat suggereert dat er meer verborgen is onder de oppervlakte van deze samengestelde verschijning. De rijke visuele taal wekt intense emoties op, wat de kijker laat afvragen welke gedachten zich achter dit vervaagde gezicht verbergen.

Bij het overwegen van de historische context van het werk, werd het gecreëerd in 1939—een tijd toen de kunstwereld worstelde met modernisme en de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog. Terwijl Munch zich op de rand bevond tussen abstractie en figuratie, pakte hij de essentie van de moderne strijd, samenvattend de spanning tussen individuele ervaring en bredere sociale onrust. Dit schilderij getuigt van zijn artistieke evolutie en zijn voortdurende verkenning van psychologische thema's, belicht levendig de zoektocht van de menselijke geest naar identiteit en expressie te midden van overweldigende omstandigheden.