Bu etkileyici tabloda, dört kadın sakin bir kırsal ortamda bir arada duruyor ve kazık dikme işini ritmik bir şekilde yapıyorlar. Sanatçı, küçük renk noktalarının etkileşimiyle sahneye hayat veren parlak ve titreşimli bir etki yaratan puanilizm tekniğini kullanmış. Kompozisyon, dikey kazıklar aracılığıyla gözleri yukarıya yönlendirirken, kadınların duruşları sessiz bir dayanışma ve ortak amaç hissi veriyor. Renk paleti toprak tonlarının hakimiyetinde, canlı mavi ve yeşillerle süslenmiş; bu da hem toprağın verimliliğini hem de geç öğleden sonra yumuşak ışığını çağrıştırıyor.

Yaprakların hafif hışırtısını ve çalışan kadınların yumuşak fısıltılarını neredeyse duyabiliyor gibiyiz. Görsel cazibesinin ötesinde, bu eser kırsal emeğin onurunu ve zamansızlığını yakalıyor. 1891 yılında yapılmış ve sanatçıların gündelik sahnelere ve kırsal yaşamın dürüst tasvirine derin ilgi duyduğu bir dönemi yansıtıyor. Bu tablo, empresyonist duyarlılığı daha metodik bir puanilizm yaklaşımıyla harmanlayan sanatçının ustalığını gösteren teknik ve duygusal bir zaferdir.