Sahne, nazik bir huzurla açılıyor; bir kadın, doğanın yemyeşil kucağında uzanıyor. Sanatçı, ışık ve gölgenin etkileşimini ustaca yakalayarak figürün ve çevredeki yaprakların üzerine yumuşak bir parıltı düşürüyor. Kompozisyon, izleyiciyi bu dinginlik anını paylaşmaya davet ediyor, gözler canlı yeşillik içinde yer alan narin forma çekiliyor. Bu, sessiz bir tefekkür anı, yaprakların hışırtısı ve rüzgarın fısıltısı dışında dünya sessiz. Neredeyse güneşi tenimde hissedebiliyor, otların ve toprağın kokusu duyularımı dolduruyor.