Bu duygusal eserde, toprak tonlarında giyinmiş yalnız bir figürü, patatesleri kazma eylemine derinlemesine dalmış olarak görüyoruz. Kömürle yapılmış fırça darbeleri, yoğunlukta değişiklik göstererek sürükleyici bir doku hissi yaratıyor; kaba tarla ve adamın sağlam şekli sanki kendisiyle toprakla birleşmiş gibi. Saha, toprağı çiğneyerek gizli hazineleri çıkarırken, çiftçi öne doğru eğilmiş, sağlam bir kürek tutuyor. Adamın duruşu, biraz eğilmesine rağmen kararlı, işinin fiziksel boyutunu ve görevine duyulan saygıyı iletiyor—toprakla olan bağlantı, tanıdık hissettiren ama derin bir güzeliği barındırıyor.

Arka planda, belirsiz ağaç silüetleri ve manzaranın sertliği kompozisyona katmanlar ekliyor, izleyicinin dikkatini merkeze yönlendiriyor. O, yaşamın ve mücadelenin simgesi olarak duruyor. Renk paleti, başlıca kahverengi ve koyu yeşil tonlarıyla, eserinin toprak ve köklenme hissiyatını güçlendiriyor. Çiftçinin emeklerine karşı empati uyandırıyor, aynı zamanda bir özlem hissi de uyandırıyor. Bu eser, tarımsal yaşamın toplumun omurgası olduğu bir dönemden çıkıyor; her eylem, kazma gibi, anlam ve karmaşıklıkla doluydu. Van Gogh'un böyle mütevazı bir konuya odaklanması, sıradanı sanat seviyesine yükseltiyor; bu, çalışma, toprakların cömertliği ve hayatın yavaş ritmi üzerine düşünmeye davet ediyor—bu unsurlar, bugün bile yankı buluyor.