Η σκηνή ξεδιπλώνεται με απαλή ηρεμία. Μια γυναίκα αναπαύεται μέσα στην καταπράσινη αγκαλιά της φύσης. Ο καλλιτέχνης αιχμαλωτίζει αριστοτεχνικά την αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς, ρίχνοντας μια απαλή λάμψη πάνω στην φιγούρα και το γύρω φύλλωμα. Η σύνθεση καλεί τον θεατή να μοιραστεί αυτή τη στιγμή γαλήνης, με το βλέμμα να ελκύεται στο λεπτό σχήμα που φωλιάζει στο ζωηρό πράσινο. Είναι μια στιγμή σιωπηλής περισυλλογής, ο κόσμος σιωπηλός, εκτός από τον ψίθυρο των φύλλων και τον ψίθυρο του ανέμου. Σχεδόν μπορώ να νιώσω τον ήλιο στο δέρμα μου, το άρωμα του χόρτου και της γης γεμίζει τις αισθήσεις μου.