Bu büyüleyici tasvirde, iki kız Renoir’ın eserine özgü bir yumuşak masumiyet yayıyor; paylaşılan gülüş anında yakalanıyorlar. Soldaki kız, güllerle süslenmiş canlı bir kırmızı şapka takıyor ve sevgisini arkadaşına yöneltiyor. Eser hareketle dolu; yumuşak fırça darbeleri sıcacık bir his yaratıyor, sanki izleyici gülüşlerinin arka plandaki yaprak hışırtısıyla karıştığını duyabilirmiş gibi hissediyor. Renk paleti uyum içinde; hafif mavi, parlak beyaz ve nazik sarılar bir araya gelerek huzurlu ve neşeli bir atmosfer yaratıyor. İki subject arasında oynak bir etkileşim var, şapkaları genç bir coşkunun sembolü gibi, izleyiciyi kaygısız dünyalarına katılmaya davet ediyor gibi görünüyor.

Kompozisyon, kızlar arasındaki bağlantıya odaklanıyor; birbirine yaslanmışlar, bu duruş doğal bir samimiyet kuruyor. Her fırça darbesi istemli gibi fakat akışkan görünüyor, sanki Renoir, doku ve derinliği artırmak için impasto tekniğini özgürce kullanıyormuş gibi. Bu eser, 1910 tarihinde yapıldığında, izlenimci hareketin bağlamında mükemmel bir şekilde yer almakta ve gündelik anların muhteşemliğini kutlarken, izleyiciyi kendi çocukluk arkadaşlıklarını hatırlamaya davet eden bir duygusal derinlik sunmaktadır. Renoir, renk ve kompozisyondaki zarif kullanımıyla, gençliğin basitliğine ve neşesine bir özlem dile getiriyor; kalpte yankı uyandıran bir anı özetliyor.