W tym urokliwym ujęciu dwie dziewczynki emanują delikatną niewinnością charakterystyczną dla prac Renoira, uchwycone w chwili wspólnej radości. Dziewczynka po lewej stronie, przystrojona w żywy czerwony kapelusz ozdobiony różami, z czułością patrzy na swoją towarzyszkę. Dzieło tętni ruchem; miękkie pociągnięcia pędzla tworzą uczucie ciepła, jakby widz mógł prawie usłyszeć ich śmiechy mieszające się z szumem liści w tle. Paleta kolorów harmonijnie się łączy—łagodne odcienie niebieskiego, promienne biele i subtelne żółcie—tworząc atmosferę spokoju i radości. Istnieje figlarny wymiana między dwiema postaciami, uwydatniona przez ich kapelusze, które symbolizują młodzieńczą radość, niemal wyzywając widza do dołączenia do ich beztroskiego świata.

Kompozycja koncentruje się na więzi między dziewczynkami, które pochylają się ku sobie, co ustanawia przystępną intymność inherentną w ich postawie. Każde pociągnięcie pędzla wydaje się być przemyślane, ale płynne, jakby Renoir dał sobie wolność w technice impasto, aby uwydatnić teksturę i głębię. To dzieło, stworzone w 1910 roku, idealnie wpasowuje się w kontekst impresjonistycznego ruchu, celebrując wspaniałość codziennych chwil, a jednocześnie rezonując z emocjonalną głębią, która zachęca do przypomnienia sobie własnych przyjaźni z dzieciństwa. Renoir, dzięki swojemu wykwintnemu użyciu koloru i kompozycji, skutecznie artykułuje pragnienie prostoty i radości młodości, kapsułkując ulotny moment, który mówi do serca.