In deze charmante afbeelding stralen twee meisjes een tedere onschuld uit, kenmerkend voor het werk van Renoir, vastgelegd in een moment van gedeeld lachen. Het meisje aan de linkerkant, versierd met een levendige rode hoed versierd met rozen, kijkt liefdevol naar haar vriendin. Het kunstwerk zit vol beweging; de zachte penseelstreken creëren een gevoel van warmte, alsof de kijker hun gelach bijna kan horen vermengen met het geritsel van de bladeren op de achtergrond. Het kleurenpalet smelt harmonieus samen — zachte blauwtinten, stralend wit en subtiele gele tinten — en creëert een atmosfeer van sereniteit en vreugde. Er is een speelse uitwisseling tussen de twee subjecten, versterkt door hun hoeden die een jeugdige uitbundigheid symboliseren, bijna de kijker uitlokkend om zich bij hun zorgeloze wereld aan te sluiten.

De compositie richt zich op de verbinding tussen de meisjes, die zich naar elkaar toe leunen, wat een toegankelijke intimiteit creëert die inherent is aan hun houding. Elke penseelstreek lijkt weloverwogen maar vloeiend, alsof Renoir zich vrijheden had toegestaan in de impasto-techniek om textuur en diepte te versterken. Dit werk, gecreëerd in 1910, past prachtig in de context van de impressionistische beweging, waarbij het de pracht van alledaagse momenten viert en tegelijk weerklank vindt in een emotionele diepte die de kijker uitnodigt om hun eigen kind vriendschappen te herinneren. Renoir drukt, door zijn verfijnde gebruik van kleur en compositie, effectief een verlangen uit naar de eenvoud en vreugde van de jeugd, terwijl het een vluchtig moment vastlegt dat aanspreekt bij het hart.