Bu etkileyici eserde, genç bir kadın büyük bir aynanın önünde duruyor; zarif figürü şahane, tıpkı bir cami avlusunda sesini yitirmiş bir gül gibi parlayan beyaz bir elbise içinde zarif bir şekilde duruyor. John William Waterhouse, kadınlığın ve içe dönüklüğün hızlı ve harika özünü yakalıyor; kadın, yansımasına bakarken, görünüşte kendi düşünce derinliklerine dalmış görünüyor. Ayna sadece uzun, göz alıcı saçlarıyla fiziksel güzelliğini değil, aynı zamanda kimlik, kendi potansiyelini ve belki de kırılganlığı derinlemesine keşfetme umudunu da ima ediyor. Yüz hatlarının yumuşaklığı, düşüncelere dalmış özensiz bir tasarımla iyi bir şekilde tamamlanmaktadır, kat kat biçimler ve dokular zarafet ve inceliği belirtmektedir. Arka plandaki muhteşem mimari bir tarih ve zamansızlık hissi yaratıyor ve bu içsel an etrafında büyüleyici bir atmosfer oluşturuyor.

Renk paleti, beyaz, yumuşak renkler ve gölgeli yeşilleri çağrıştıran, belirgin bir etkiyi tahmin etmemizi sağlıyor. Işık elbisesinin üzerinde nazikçe dans ederken, ince kumaşını vurgulamakta ve çevresindeki gölgeler bir