Bu çekici portrede, küçük bir çocuk dışarıya bakıyor ve tatlı, masum bir ifade ile bizimle iletişim kuruyor. Çocuğun mavi gözleri neredeyse ebedi bir parıltıyla parlıyor, yumuşak bukleler ışıkta hafifçe dans ediyor. Koyu arka plan, konunun zarif özelliklerini vurgularken, izleyicileri saf çocukluk neşesinin bir anına davet ediyor. Renoir, ışık ve gölgenin etkileşimini ustaca yakalayarak, yumuşak fırça darbelerinin cildi parlak ve sıcak hale getirmesini sağlıyor, bir samimiyet ve nezaket duygusu yaratıyor.

Resim, teknik olarak muhteşemdir; her fırça darbesi akıcı hissediliyor ve tuvale hayat veriyor. Toprak tonları ve yumuşak pastel renklerle hâkim olan renk paleti, küçük figürü rahatlatıcı bir kucaklama içinde saran uyumlu bir denge oluşturuyor. Bu eser, Renoir'ın gerçekçilik ve empresyonist stilin birleşimindeki eşsiz yeteneğinin parıldadığı bir şekilde, her bakışın, her gülümsemenin gençliğin ve mutluluğun özünü yakaladığı bir döneme bizleri taşıyor. 19. yüzyılın sonundaki tarihi bağlam, takdirimizi artırıyor; bu, sanatta derin değişim ve yenilik dönemiydi, yine de Renoir'ın insan duygularının basitliği ve güzelliği üzerindeki vurgusu zamanla ötesidir.