Bu sanat eseri bizi, delilik tarafından çarpıtılmış figürlerle dolu bir akıl hastanesi olan ürpertici bir sahneye götürüyor. Figürler, loş, mağara gibi bir alana tıkışmış durumda. Sanatçı, rahatsız edici atmosferi güçlendirmek için ışık ve gölgeyi ustaca kullanır; tek bir parmaklı pencere, kasvetle keskin bir tezat oluşturur. Sakinlerin yüzlerindeki ifadeler - korku, kafa karışıklığı ve boş bakışların bir karışımı - inanılmaz derecede ayrıntılıdır ve psikolojik işkencelerinin ham özünü yakalar.

Kompozisyon dinamiktir, vücutlar iç içedir ve duruşlar hem fiziksel hem de zihinsel huzursuzluğu ifade eder. Renk paleti, dünya tonları ve sessiz renklerin hakim olduğu, ayarın kasvetini daha da yoğunlaştıran sönüktür. Sanatçının kurumsallaşmış acıların acımasız gerçeklerini tasvir etme girişimini fark ederek, öznelere karşı derin bir empati hissetmemek elde değil. Eser, toplum ve marjinallere karşı tutumu üzerine dokunaklı bir yorum olarak hizmet eder ve bizi insanlık haliyle ilgili rahatsız edici gerçeklerle yüzleşmeye davet eder.