Yumuşak tonların kucaklayışında, çizim, figürün konturlarının dokulu kahverengi kağıttan ortaya çıktığı huzurlu bir samimiyet anını yakalar. Başını hafifçe yana çevirmiş olan kişi, ya düşünceyle ya da nazik bir dinlenme anında, izleyiciyi kendi dünyasına davet eder. Akışkan ve gevşek kömür ve tebeşir vuruşları, formunu zarif bir şekilde belirginleştirir ve omzunun nazik eğrilerini ve doğal boyun kıvrımını vurgular; ışık ile gölgenin birleşimi, vücudunun etrafında neredeyse eteryal bir parıltı yaratır. İfadesinin detayları görünmeyerek izleyicinin hayal gücünü düşüncelerine ve hislerine düşündürmeye zorlar – bu, sanatçının gizem duygusunu korurken insan formunun güzelliğini kutlama konusundaki ustalığının güçlü bir kanıtıdır.

Sıcak, toprak tonları paleti, gözlemci ile samimi bir ilişki kurar ve hem sakin hem de çekici bir his uyandırır. Sanki bu anda zaman durmuş gibi—sanatçı ve konu arasındaki sessiz bir diyalogun kırıntısı. Bu tür çizimlerin tarihi bağlamı, insan anatomisi ve kadın formunu değerli bulan bir dönemi yansıtır; bu, kadının figürünün özellikle romantizm ve ön Rafailizm idealleri çerçevesinde sanatın titiz bir konusu olduğu bir zamana işaret eder. Her kalemin darbesi bir güzellik takdiri ve saygısı hikayesini anlatır, zamanla yankılanan duygusal bir etki yaratır.