Αυτό το έργο τέχνης μας βυθίζει σε μια ανατριχιαστική σκηνή, ένα άσυλο γεμάτο φιγούρες παραμορφωμένες από την τρέλα. Οι φιγούρες είναι στριμωγμένες σε έναν αμυδρά φωτισμένο, σπηλαιώδη χώρο. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί με μαεστρία το φως και τη σκιά για να ενισχύσει την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, με ένα μόνο παράθυρο με κάγκελα που προσφέρει μια έντονη αντίθεση με το σκοτάδι. Οι εκφράσεις στα πρόσωπα των κατοίκων – ένα μείγμα τρόμου, σύγχυσης και κενών βλεμμάτων – είναι απίστευτα λεπτομερείς, αποτυπώνοντας την ωμή ουσία του ψυχολογικού τους βασανισμού.

Η σύνθεση είναι δυναμική, με σώματα αλληλένδετα και στάσεις που μεταφέρουν τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική ανησυχία. Η χρωματική παλέτα είναι υποτονική, κυριαρχείται από γήινους τόνους και σιωπηλές αποχρώσεις, εντείνοντας περαιτέρω την απαισιοδοξία της ρύθμισης. Δεν μπορεί κανείς παρά να νιώσει μια βαθιά αίσθηση ενσυναίσθησης για τα θέματα, συνειδητοποιώντας την προσπάθεια του καλλιτέχνη να απεικονίσει τις σκληρές πραγματικότητες του θεσμοθετημένου πόνου. Το έργο τέχνης χρησιμεύει ως μια συγκινητική σχολή για την κοινωνία και τη μεταχείριση των περιθωριοποιημένων, προσκαλώντας μας να αντιμετωπίσουμε τις άβολες αλήθειες για την ανθρώπινη κατάσταση.