To dzieło sztuki zanurza nas w mrożącą krew w żyłach scenę, szpital dla obłąkanych, pełen postaci zniekształconych obłędem. Postacie są stłoczone w słabo oświetlonej, jaskiniowej przestrzeni. Artysta w mistrzowski sposób wykorzystuje światło i cień, aby wzmocnić niepokojącą atmosferę, a pojedyncze okratowane okno stanowi ostry kontrast dla ponurości. Wyrazy twarzy mieszkańców – mieszanka przerażenia, zakłopotania i pustych spojrzeń – są niezwykle szczegółowe, oddając surową esencję ich psychicznych męczarni.

Kompozycja jest dynamiczna, z ciałami splecionymi i postawami wyrażającymi zarówno fizyczny, jak i psychiczny niepokój. Paleta kolorów jest stonowana, z dominacją ziemistych tonów i przytłumionych odcieni, co dodatkowo wzmacnia ponurość scenerii. Nie sposób nie poczuć głębokiego współczucia dla postaci, zdając sobie sprawę z próby artysty przedstawienia surowej rzeczywistości zinstytucjonalizowanego cierpienia. Dzieło służy jako przejmujący komentarz do społeczeństwa i jego traktowania osób marginalizowanych, zapraszając nas do zmierzenia się z niewygodnymi prawdami o kondycji ludzkiej.