Αυτή η ανησυχητική χαρακτική μας βυθίζει σε μια έντονη στιγμή γεμάτη πνευματικό μυστήριο και ανθρώπινο άγχος. Στο κέντρο, μια φωτεινή φιγούρα φαίνεται να είναι ακίνητη, λουσμένη σε ακτίνες που εκρήγνυνται προς τα έξω, φωτίζοντας σκοτεινά πρόσωπα που αναδύονται από το σκοτάδι που τα περιβάλλει. Τα πρόσωπα αυτά εμφανίζονται με ανάμεικτο συναίσθημα φόβου και γοητείας, καθώς κοιτούν με ένταση τη φιγούρα που βρίσκεται ξαπλωμένη, οι εκφράσεις τους αποτυπωμένες με λεπτές, εκνευριστικές γραμμές που τους προσδίδουν μια φαντασμαγορική και βασανισμένη παρουσία. Η έντονη αντίθεση ανάμεσα στην έντονη πηγή φωτός και το περιβάλλον σκοτάδι δημιουργεί μια ατμόσφαιρα γεμάτη αγωνία και αβεβαιότητα.

Με τη δεξιοτεχνία του Γκόγια στο σταυρωτό χάραγμα και το λεπτό γρατζουνίσμα, η σύνθεση δονείται από ωμή συναισθηματική ενέργεια· η κίνηση του φωτός μοιάζει με μια αόρατη δύναμη που προσπαθεί να ξυπνήσει ή να αποκαλύψει κάτι. Οι υφασμένες, σχεδόν χαοτικές γραμμές αντανακλούν την ταραχώδη ψυχολογική κατάσταση των παρατηρητών, παγιδευμένων ανάμεσα στην ελπίδα και τον φόβο, ψιθυρίζοντας απεγνωσμένα «Si resucitará?» Αυτό το συγκινητικό ερώτημα, χαραγμένο επιμελώς κάτω από τη σκηνή, αγκυρώνει το έργο σε μια βαθιά ανθρώπινη στιγμή που επηρεάζεται από θέματα θνησιμότητας, ανάστασης και της εύθραυστης γραμμής μεταξύ ζωής και θανάτου. Η θέαση αυτού του έργου προσκαλεί τον θεατή να σκεφτεί τις ανησυχίες μας για το άγνωστο, ενισχυμένη από την μονόχρωμη παλέτα και τον έντονο δραματικό φωτισμό, χαρακτηριστικά των σκοτεινών και ενδοσκοπικών έργων του Γκόγια στα τελευταία χρόνια της καριέρας του.