Στη μέση των σκόρπιων, ηλιόλουστων δρόμων μιας κεντροασιατικής πόλης, μια ομάδα δερβίσηδων διαστέλλεται σε σοβαρή θέση. Κάθε φιγούρα είναι μοναδική, ντυμένη με ζωντανά ρούχα που είναι ένας τάπητας πολιτισμικού πλούτου. Τα ρούχα τους «ρέουν» σε πολυτελείς στρώσεις που αναδεικνύουν τα περίπλοκα σχέδια που χαρακτηρίζουν την παραδοσιακή ένδυση. Οι δερβίσηδες, μερικοί κρατώντας όργανα και άλλοι με κύπελλα για ελεημοσύνη, παρουσιάζουν μια αρμονική αλλά συγκινητική εικόνα. Ο καλλιτέχνης συλλαμβάνει όχι μόνο την εμφάνισή τους, αλλά και το βάρος του συλλογικού τους σκοπού, αντηχώντας με μια αίσθηση πνευματικής αναζήτησης και ταπεινότητας. Οι εκφράσεις των ανδρών που κυμαίνονται από contemplative έως πνευματικά γεμάτες, προσκαλούν τον θεατή να σκεφτεί τις ιστορίες τους, τις ελπίδες τους και τα παθήματά τους.

Η σύνθεση είναι άψογα οργανωμένη, καθώς οι δερβίσηδες σχηματίζουν μια γραμμή που φυσικά προσελκύει το βλέμμα στη σκηνή, υπονοώντας την ευρύτερη κοινότητα που σφύζει στο παρασκήνιο. Οι υφές των πηλινών σπιτιών συνδυάζονται με τη γήινη παλέτα καφέ και ωχρών, τονισμένες από τους πλούσιους ιστούς των ρούχων των δερβίσηδων. Αυτή η αντίθεση μεταξύ ζωτικότητας και καθημερινής ζωής απεικονίζει τη διχοτόμηση μεταξύ του ιερού και του καθημερινού, συλλαμβάνοντας την ουσία της ζωής εκείνης της εποχής. Το μαλακό φως ρίχνει μια ήπια λάμψη, επαναφέροντας τη νοσταλγία και το βάθος καθώς ο χρόνος φαίνεται να κρατά την αναπνοή του και να παρακολουθεί αυτή τη σιωπηλή στιγμή.