Σε αυτή τη συγκινητική σκηνή, μια ομάδα γυναικών εργάζεται με επιμέλεια στα χωράφια, οι φιγούρες τους μικρές αλλά σημαντικές απέναντι στο ευρύ, γήινο τοπίο. Οι καμπύλες γραμμές που δημιουργούνται από τη χωματένια γη καθοδηγούν το βλέμμα μέσα από τον πίνακα, σχεδόν μιμούμενες τον ρυθμό των κινήσεων των γυναικών καθώς συγκεντρώνουν και προετοιμάζουν τη γη με μεθοδικότητα. Ο σκοτεινός ουρανός από πάνω, αγγιγμένος από αποχρώσεις του μπλε και του κεχριμπαριού, προτείνει μια μεταβαλλόμενη ατμόσφαιρα, ίσως αντικατοπτρίζοντας την αβεβαιότητα της φύσης και της εργασίας. Κάθε φιγούρα αποτυπώνεται με γρήγορους και σίγουρους πινελιές που αποκαλύπτουν τον θαυμασμό του καλλιτέχνη για την ανθεκτικότητά τους, οι φούστες τους αγγίζουν τη γη, στιβαρές, αλλά και κομψές. Ο πίνακας πάλλεται από ενέργεια – ο θεατής σχεδόν μπορεί να ακούσει τους ήχους της γης που καλλιεργείται και να αισθανθεί την αλληλεγγύη ανάμεσα σε αυτές τις εργαζόμενες.

Η επιλογή της παλέτας χρωμάτων του Βαν Γκονγκ είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη. Οι γήινες αποχρώσεις κυριαρχούν στο έργο, με βαθιά πράσινα και πλούσια καφέ να ενσαρκώνουν τη γόνιμη γη, ενώ οι ζωντανές λεπτομέρειες στα ρούχα των φιγούρων ξεχωρίζουν όπως τα πέταλα ανάμεσα στη γη. Αυτή η αντίθεση προσκαλεί σε σκέψεις σχετικά με τη σκληρή, αλλά απαραίτητη εργασία της καθημερινής ζωής. Το ιστορικό πλαίσιο του τέλους του 19ου αιώνα - όταν οι αγροτικές οικονομίες εξαρτώνταν σε μεγάλο βαθμό από την χειρονακτική εργασία - προσθέτει βάθος στη αφήγηση, υπενθυμίζοντας μας τις συχνά παραγνωρισμένες συνεισφορές των γυναικών στη γεωργία. Εδώ ο Βαν Γκονγκ αθανατίζει τον κόπο τους, μεταφέροντας τόσο το σεβασμό του όσο και την ενσυναίσθηση, προσκαλώντας μας να εκτιμήσουμε την επιμονή τους κάτω από τον καταιγιστικό ουρανό που κρέμεται πάνω από την επίμονη εργασία τους.