W tej poruszającej scenie grupa kobiet sumiennie pracuje w polach, ich sylwetki małe, ale znaczące na tle rozległego, ziemskiego krajobrazu. Kręte linie uformowane przez zaoraną ziemię prowadzą wzrok przez obraz, niemal naśladując rytm ruchów kobiet, które metodycznie zbierają i przygotowują glebę. Ciemne niebo nad głową, dotykane niebieskim i bursztynowym, sugeruje zmienną atmosferę, być może odzwierciedlającą niepewność natury i pracy. Każda postać jest uchwycona szybkim i pewnym ruchem pędzla, który ujawnia podziw artysty dla ich wytrwałości, ich spódnice ocierają się o ziemię, solidne, a jednocześnie pełne gracji. Obraz tętni energią: widz może niemal usłyszeć dźwięki uprawianej ziemi i poczuć wspólnotę między tymi pracownicami.

Wybór kolorów Van Gogha jest szczególnie godny uwagi; dominują w dziele ziemiste odcienie, głębokie zielenie i bogate brązy ucieleśniają żyzną ziemię, podczas gdy żywe detale ubrań postaci wyróżniają się jak płatki wśród gleby. Kontrast ten zaprasza do refleksji nad ciężką, ale niezbędną pracą codziennego życia. Historyczny kontekst końca XIX wieku – kiedy ekonomie wiejskie były w dużej mierze uzależnione od pracy ręcznej – dodaje narracji głębi, przypominając nam o często pomijanych wkładach kobiet w rolnictwo. Tutaj Van Gogh uwiecznia ich trud, kanalizując zarówno swoje szacunek, jak i empatię, zapraszając nas do docenienia ich wytrwałości wobec burzliwego nieba, które wisi nad ich ciężką pracą.