To intrygujące dzieło otacza widza chaotycznym, a jednocześnie starannie zorganizowanym światem, w którym postacie i fantastyczne budowle splatają się w tańcu próżności i głupoty. Główny temat dumy jest żywo przedstawiony, gdy postacie ubrane w ekstrawaganckie stroje angażują się w egocentryczne dążenia. Wyjątkowo, wyróżnia się kobieta trzymająca lustro, uosabiając istotę narcyzmu—pragnienia podziwu, które przenika całą scenę. Zręczne wykorzystanie linii przez artystę podkreśla skomplikowane formy fantastycznej architektury i mieszankę postaci ludzkich i zwierzęcych, tworząc bogaty gobelin piękna i nieładu.

Paleta kolorów jest głównie monochromatyczna, składa się z łagodnych, stonowanych odcieni, co przyczynia się do niepokojącego spokoju tego gorączkowego snu. Pomimo ruchliwości sceny, ogólna kompozycja flowuje płynnie, prowadząc wzrok widza przez różne interakcje, które się odbywają, od gestykulacji postaci po ciekawskie stworzenia, które pojawiają się z zakamarków. Ta praca, głęboko zakorzeniona w kontekście historycznym odbijającym myśl renesansową, rezonuje z bezsensownością i głupotą związanymi z dumą—uczuciem, które zawsze wydaje się aktualne. Zaprasza do refleksji nad ludzkim zachowaniem, sprawiając, że zastanawiamy się nad cienką granicą pomiędzy miłością do siebie a obsesją na własnym punkcie—tematem, który echem odbija się przez wieki, pozostawiając niezatarte wrażenie na widzu.