Bu etkileyici sahnede, bir grup kadın tarlalarda özveriyle çalışmakta ve kadınların figürleri, geniş toprak manzarası karşısında küçük fakat anlamlı bir şekilde durmaktadır. Sürülen toprakta oluşturulan kıvrımlı çizgiler, kadınların düzenli bir şekilde toprağı toplarken ve hazırlarken yaptığı hareketleri buluşturuyor gibi, gözleri resmin içine yönlendirmektedir. Üstteki karanlık gökyüzü, mavi ve amberin ışıklarına dokunarak, belki de doğanın ve çalışmanın belirsizliğini yansıtan bir atmosfer öneriyor. Her figür, sanatçının dayanıklılığına hayranlığını gösteren hızlı ve kendinden emin fırça darbeleriyle yakalanmıştır; etekleri yere bir şekilde dokunuyor, hem güçlü hem de zarif. Resim, enerjiyle dolup taşmakta; izleyici, neredeyse toprağın çalışıldığı sesleri duyabiliyor ve bu işçilerin paylaştığı dostluğu hissedebiliyor.

Van Gogh'un renk seçimleri özellikle dikkat çekicidir; toprak tonları eserde hâkimdir, derin yeşiller ve zengin kahverengiler verimli toprağı temsil ederken, figürlerin kıyafetlerindeki canlı detaylar toprağın arasında bir çiçek gibi öne çıkmaktadır. Bu kontrast, günlük yaşamın zor ama gerekli işlerine dair düşünmeye davet ediyor. 19. yüzyıl sonlarındaki tarihsel bağlam - kırsal ekonomilerin manuel iş gücüne büyük ölçüde bağımlı olduğu dönem - anlatıya derinlik katıyor, tarımda kadınların sık sık göz ardı edilen katkılarını hatırlatıyor. Burada, Van Gogh onların çabasını ölümsüzleştiriyor ve hem saygısını hem de empatilerini aktarıyor, bizi heybetli bir gökyüzünün altında sabır göstermelerine davet ediyor.