Σ' αυτό το τρομακτικό αριστούργημα, η άψυχη φιγούρα του Μάρα, μιας κεντρικής figura επαναστάτη, είναι ξαπλωμένη πάνω σε μια επιφάνεια καλυμμένη με ένα λευκό ύφασμα, που προκαλεί δραματική αντίθεση με το σκούρο φόντο. Το πρόσωπό του, φωτισμένο από ένα απαλό φως, αποπνΈει μια ηρεμία που φαίνεται σχεδόν ασύμβατη με την βιαιότητα που οδήγησε στον θάνατό του. Είναι δύσκολο να μην νιώθεις μια σπίθα λύπης και θαυμασμού καθώς παρατηρείς την ήρεμη έκφραση ενός ανθρώπου που πάλεψε με πάθος για τις πεποιθήσεις του. Το σώμα του βρίσκεται σε διαγώνια θέση, καθοδηγώντας το βλέμμα του θεατή μέσα από την σύνθεση και τονίζοντας την τραγική στατικότητα της μορφής του. Ο κόκκινος χρώμα που λερώνει το λευκό ύφασμα προσθέτει συναισθηματικό βάρος στη σκηνή, ένα ζωντανό υπενθύμιση της βιαιότητας του θανάτου του.

Δίπλα του βρίσκεται ένα μικρό ξύλινο κουτί με το όνομα 'Δαβίδ' φερμένη μαζί με τη φράση 'À MARAT', που εκπέμπει τόσο μια αφοσίωση όσο και μια αίσθηση ολοκλήρωσης, σαν ο καλλιτέχνης να τιμά τον ήρωά του ενώ ταυτόχρονα προσκαλεί τον κόσμο να αναλογιστεί τη θυσία του. Η απλότητα της παλέτας - κυρίως γήινοι τόνοι σκουρόχρωμες μάσκαρα ντυμένη με λευκή και βαθιά πράσινη - δημιουργεί μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, ενώ η πολυπλοκότητα του φωτός και της σκιάς δίνει ζωή σε αυτή τη στατική σκηνή. Αυτό το έργο δεν αποτυπώνει απλά τις συνέπειες μιας σημαντικής ιστορικής στιγμής, αλλά χρησιμεύει και ως μια βαθιά διαλογικά για μάρτυρες, ατομικότητα και το κόστος της επανάστασης; καλεί τους θεατές να αισθανθούν την εσωτερική κληρονομιά του Μάρα και τον διαρκώς επιδραμικό χαρακτήρας των ιδεών του.