Te midden van de stoffige, zonnige straten van een Centraal-Aziatische stad staat een groep dervišs in plechtige formaties. Elke figuur is uniek, versierd met levendige gewaden die een tapijt van culturele rijkdom zijn; hun kleding valt in luxe lagen, die de ingewikkelde patronen van traditionele kleding weergeven. De dervišs, sommige met instrumenten en anderen met aalmoezenbekers, presenteren een harmonieuze maar aangrijpende tableau. De kunstenaar vangt niet alleen hun uiterlijk, maar ook het gewicht van hun collectieve doel, dat weerklinkt met een gevoel van spirituele zoektocht en nederigheid. De uitdrukkingen van de mannen, variërend van contemplatief tot spiritueel geladen, nodigen de toeschouwer uit om na te denken over hun verhalen, hun hoop en hun lijden.

De compositie is meesterlijk georganiseerd, waarbij de dervišs een lijn vormen die de blik van het publiek op natuurlijke wijze naar de scène trekt, en een bredere gemeenschap suggereert die in de achtergrond pulserend is. De texturen van de lemen huizen mengen zich met het aardse palet van bruin en oker, geaccentueerd door de rijke stoffen van de dervišs' gewaden. Dit contrast tussen levendigheid en alledaagsheid illustreert de dichotomie tussen het heilige en het dagelijkse, en vangt de essentie van het leven in die tijd. Het zachte licht werpt een vriendelijk glans, dat nostalgie en diepte oproept, alsof de tijd zijn adem inhoudt en deze stille momenten observeert.