Αυτή η μονόχρωμη χαρακτική βυθίζει τον θεατή σε μια ανησυχητική σκηνή όπου μια αδύνατη γυναίκα, καθισμένη και ασχολούμενη με το νήμα, κυριαρχεί στην σύνθεση. Το υπερβολικά λεπτό, σχεδόν σκελετωμένο της σώμα σε συνδυασμό με την έντονη, σχεδόν σκληρή έκφραση της προκαλούν ανησυχητική περιέργεια. Γύρω της, δύο άλλες μορφές κοιτούν προσεκτικά — η μία κρατάει μια σκούπα — και πίσω τους μια ομάδα φαντασματικών βρεφών μοιάζει να αιωρείται, προσδίδοντας μια σουρεαλιστική, εφιαλτική διάσταση στη σκηνή. Η λεπτή τεχνική διασταυρούμενης χάραξης χρησιμοποιείται με επιδεξιότητα για να δημιουργήσει δραματικές αντιθέσεις φωτός και σκιάς, τονίζοντας τις παραμορφωμένες μορφές και τον στενό, κλειστοφοβικό χώρο.

Η σύνθεση είναι στενά πλαισιωμένη, επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτές τις μορφές και τις σύνθετες χειρονομίες τους, σαν να αιχμαλωτίζει μια παγωμένη στιγμή από μια στρεβλή ιστορία. Η σκοτεινή και περιορισμένη παλέτα ενισχύει την καταπιεστική ατμόσφαιρα, επιτρέποντας στις ανησυχητικές ανθρώπινες μορφές να αναδύονται καθαρά από τις σκιές. Συναισθηματικά, η εικόνα αιωρείται μεταξύ γοητείας και δυσφορίας, επικαλούμενη θέματα θνητότητας, παρακμής και ανησυχητικής επιμονής της ζωής. Αντανακλά τις ανησυχίες του τέλους του 18ου αιώνα και τις πολυπλοκότητες της ισπανικής κοινωνίας, προσφέροντας μια βαθιά ψυχολογική ματιά με την αξεπέραστη δεξιοτεχνία του Γκόγια στην χαρακτική και την εκφραστική παραμόρφωση.