Bu tek renkli çizim, izleyiciyi ip eğirme eylemiyle meşgul, ince yapılı bir kadının oturduğu ve sahnenin merkezinde yer aldığı ürkütücü bir manzaraya sokar. Kadının aşırı zayıf, neredeyse iskeletimsi bedeni ve yoğun, sert ifadesi rahatsız edici bir merak uyandırır. Çevresinde, biri süpürge tutan iki figür dikkatle izlerken, arka planda hava da asılı gibi görünen hayaletimsi bebekler kitlesi sahneye sürreal, kabus vari bir hava katar. İnce çapraz tarama tekniği, ışık ve gölge arasındaki dramatik kontrastları ustalıkla yaratır; figürlerin çarpık şekillerini ve dar, sıkışık mekanı vurgular.

Kompozisyon sıkı bir çerçevede, neredeyse tamamen bu figürlere ve karmaşık hareketlerine odaklanır; sanki bükülmüş bir masaldan donmuş bir anı yakalamak gibidir. Koyu ve sınırlı renk paleti, boğucu bir atmosferi güçlendirir ve rahatsız edici insan figürlerinin gölgelerden net bir şekilde ortaya çıkmasını sağlar. Duygusal olarak, görüntü büyülenme ve rahatsızlık arasında gidip gelir; ölüm, çürümüşlük ve hayatın garip sürekliliği temalarını çağrıştırır. 18. yüzyıl sonu İspanyol toplumunun kaygılarını ve karmaşıklıklarını yansıtan eser, Goya'nın gravür ve ifade bozulmasındaki benzersiz ustalığını açığa çıkarır.