Yumuşak renkler ve çekici bir ifadeyle sarılmış bu eser, işçilerin temiz beyaz karın içinden geçerkenki çarpıcı görüntüsünü sunuyor. Figürler belirgin bir şekilde öne çıkıyor ve toplumsal dayanıklılık hissini uyandırıyor; zamanın ve emeğin izlerini taşıyan yüzleri izleyicinin dikkatini çekiyor. Her adam, neredeyse hissedilebilir bir yaşam gücüyle, gerilmiş kaslarıyla görevine hazır. Soğuk mavi tonların ve muted toprak renklerinin hakim olduğu renk paleti, kış manzarasıyla uyum içinde donuk bir atmosfer yaratıyor ve işlerinin duygusal ağırlığını artırıyor. Sanki karın sert doğası içlerine kadar sızıyor.

Kompozisyon düzenli ama dinamik, ön plandaki figürler, izleyiciyi sahneye davet eden bir derinlik hissi yaratıyor. Cesur ve etkileyici fırça darbeleri, gerilim ve hareketi iletmekte — sanki kar etraflarında dönüyormuş gibi. Bu işin tasviri, basit bir aktivitenin ötesine geçiyor; mücadelenin, kardeşliğin ve insanın doğanın çetin unsurlarına karşı direncinin özünü yakalıyor. Bu eser sadece Munch’ın biçim ve renk konusundaki ustalığını yansıtmakla kalmıyor, aynı zamanda 20. yüzyılın başındaki toplumsal roller ve insan durumu hakkında güçlü bir yorum işlevi görüyor — hızlı değişimlerin ve endüstriyel evrimin belirleyici olduğu bir dönemde. Her fırça darbesi direncin hikayelerini fısıldıyor ve izleyiciyi iş, mücadelesi ve bu zorluklar içinde bulunan güzellik ile olan bağlantısını düşünmeye yönlendiriyor.