Bu derin eserde sanatçı, basit bir leğenin üzerine eğilen bir köylü kadınının emek sürecini yakalıyor; sırtı, hem fiziksel emeğin hem de yaşamın yükü altında hafifçe bükülmüş. Kömür ve mürekkep tarzı karanlık ve ışık arasındaki çarpıcı bir tezat yaratıyor, onun kıyafetleri ve çevredeki ortamın dokularını vurguluyor. Van Gogh'un anlatıcılığı dinamik hatlarda hissediliyor; bu kadın işçiyi ve arka plandaki asılı çamaşırlarla birleşerek odanın diğer yarısında bir içe dönüş ve samimiyet hissi veriyor. Gölgede görünen ikinci figür ise başka bir çalışana işaret ediyor, bu da kadınlar arasında bir topluluk duygusunu önerebilir, ama yüzleri belirsiz; izleyiciniobeeme katarak yoğun bir çalışmalarında paylaşılan yalnızlığı düşünmeye teşvik ediyor.

Renk paleti tek renkli kalıyor, 19. yüzyılın sonlarındaki köylülerin yoğun yaşamı için uygun bir ciddiyet yayıyor. Daha geniş fırça darbeleri köylü kadını çerçeveliyor, adeta onu işin yalnızlığından ayırıyor, uzaktaki ağaçların ve çitlerin silüetleri ise izleyicinin bakışını kompozisyon boyunca yönlendiriyor. Bu eser, emekçi sınıfının zorlu ama dürüst yaşamına bir pencere gibi görünerek, bize mücadeleleri ve güçleri hakkında bir bakış sunuyor. Avrupa'da bir geçiş döneminde yaratılan bu eser, yalnızca bir kadının günlük hayatının ayrıntılarını yakalamakla kalmaz, aynı zamanda emek ve direnç ile ilgili daha geniş insan deneyimini de vurgular.