Güneş ışığıyla aydınlanmış deniz kenarındaki bir kuyu yakınında geçen bu büyüleyici sahnede, iki kadın zamanın ötesinde bir su çekme eylemi gerçekleştiriyor. Sanatçı, uzak mesafeden birleşerek parlak ve huzurlu bir atmosfer uyandıran canlı boya noktalarıyla kompozisyonu oluştururken titiz bir noktalama (puanilizm) tekniği kullanıyor. İki kadın, narin bir zarafetle poz vermiş—biri kuyunun kasnağına bağlı kovayı yukarı çekiyor, diğeri yeşil bir kabı tutarak hafifçe eğilmiş; her ikisi de mor, kırmızı ve toprak tonlarında karşıt ama uyumlu renkler giymiş. Arkalarında, yokuş yukarı kıvrılan patikada, bir üçüncü figür, bir sepet taşıyarak yaklaşmakta; uzakta ve hareketi betimlemek için hafif çizimlerle gösterilmiş. Mavi deniz yelkenlilerle parıldıyor; ufuk yumuşak tepeler halinde bulanıklaşarak canlı ön planı dengeliyor.

Sıcak sarılar, altın kumlar ve yoğun mavilerden oluşan renk paleti Akdeniz havası hissettiriyor; noktalama noktaları görsel olarak birleşip ışık efektleri yaratıyor, güneş ve deniz rüzgarının dokunulabilir kalitesini sunuyor. Duygusal olarak, bu tablo sakin bir ev hayatı ve huzurlu günlük rutinle coşuyor, aynı zamanda doğayla derin bağlantılı hayatın devam eden hikayesini ima ediyor. Tarihsel olarak, eser Neo-Empresyonizmin zirvesinden geliyor; sanatçılar, geniş fırça darbeleri yerine renk bilimiyle ışığın özünü yakalamaya çabaladı. Noktalama tekniği burada kutlanıyor; noktaların canlı ve dokulu sahneler oluşturmak için nasıl birleştiğini göstererek teknik ve günlük anların güzelliğinin anıtlaştırılması anlamında önemli bir çalışma yapıyor.