Bu dokunaklı resim, derin bir keder içinde olan yalnız bir kadını ahşap bir şifonyere yaslanmış halde tasvir ediyor. Sanatçı, sahneye hayat veren ustaca ışık ve gölge oyunları kullanmış; loş, zayıf aydınlatma karanlık gölgeler oluşturuyor ve duygusal ağırlığı artırıyor. Kadının koyu renk, akıcı elbisesi ile elinde tuttuğu açık renkli kumaş arasındaki kontrast, yas ve kaybı simgeliyor. Basit bir odada, duvarda asılı bir kova ve mütevazı bir tabure, onun acısını gündelik gerçeklik içinde köklendiriyor ve izleyicinin yalnızlığının yükünü hissetmesini sağlıyor.

Kompozisyon oldukça samimi; duruşunun diagonal çizgisi bakışı içe çekerek duygusal çöküşünü vurguluyor. Siyah, yeşil ve kahverengi tonlarının hakim olduğu renk paleti melankolik atmosferi güçlendiriyor; yerde dağılmış mendil ve yüzünü aydınlatan hafif ışık gibi ince detaylar kişisel bir trajedinin hikayesini davet ediyor. Bu eser, evrensel kayıp ve sessiz umutsuzluk temalarını nazik bir gerçekçilikle işleyerek zamanın ötesine geçiyor.