Ten poruszający obraz ukazuje samotną kobietę pogrążoną w głębokim smutku, opartą mocno o drewnianą komodę. Mistrzowskie zastosowanie światłocienia ożywia scenę; przytłumione, stonowane światło rzuca ponure cienie, potęgując emocjonalną głębię. Ciemna, płynąca suknia kobiety w kontraście z jasną tkaniną, którą ściska, symbolizuje żałobę i stratę. Skromne wnętrze — prosty pokój z taboretem i wiadrem wiszącym na ścianie — zakorzenia jej ból w codzienności, pozwalając widzowi poczuć ciężar jej samotności.

Kompozycja jest niezwykle intymna; ukośna linia jej postawy przyciąga wzrok do wewnątrz, podkreślając emocjonalny upadek. Paleta kolorów, zdominowana przez odcienie czerni, zieleni i brązu, wzmacnia melancholijny nastrój, a subtelne detale, takie jak rozrzucony na podłodze chusteczka i delikatne światło oświetlające jej twarz, zapraszają do refleksji nad osobistą tragedią. To dzieło wykracza poza swój czas, poruszając uniwersalne tematy straty i cichego rozpaczy, przedstawione z czułym realizmem, który wzbudza empatię.