W tym intymnym i ekspresyjnym dziele dwa nagie, oparte o siebie ciała wydają się wyrażać bliskość i wrażliwość, którą można odczuć. Figury, przedstawione z wdziękiem, leżą obok siebie na burzliwym, szkarłatnym i głęboko różowym kocu, ich ciała zdają się stapiać z żywą tkaniną poniżej; prawie czuć, jak koc wygina się i płynie z ich gestami, zapraszając widza do ich wspólnego świata. Pociągnięcia pędzla Muncha są jednocześnie energiczne i refleksyjne, grube pociągnięcia różowego i kremowego koloru odrzucają tradycyjne przedstawienia ludzkich form, stawiając na czoło ekspresję emocjonalną kosztem realistycznej anatomii.

Paleta kolorów tworzy ciepły kokon otulający figury, charakterystyczne dla żywych czerwieni i delikatniejszych odcieni skóry, które tańczą na tle bardziej stonowanych zieleni i błękitów. Ten ostry kontrast nie tylko przyciąga uwagę do nagich, ale również wzmacnia emocjonalną intymność sceny, wibracjami głębokiej, niemal gorzkiej pasji, która wydaje się unosić w powietrzu. Podczas gdy świętuje piękno ciała, dzieło zmaga się z tematami pożądania i psychologicznej głębokości, uchwytując moment, w którym granice między radością a melancholią stają się rozmyte. Taka złożoność emocjonalna odzwierciedla szersze znaczenie artystyczne Muncha na początku XX wieku, gdy poszerzał granice ekspresjonizmu, skoncentrowany na złożoności ludzkiej kondycji w burzliwym świecie.