Bu samimi ve ifade dolu eser, iki yatan nude insanın yakınlık ve savunmasızlık hissini uyandırıyor. Zarif bir akışla tasvir edilen figürler, alev alev bir kırmızı ve derin pembe örtünün üzerinde yan yana yatıyor; bedenleri altındaki canlı kumaşla birleşiyor gibi görünüyor; örtünün, jestleriyle birlikte dalgalandığı ve izleyiciyi ortak dünyalarına davet ettiği hissediliyor. Munch'un fırça çalışması hem enerjik hem de düşünümsel; kalın pembe ve kremalı fırça darbeleri, geleneksel insan formu tasvirlerini reddederek, gerçek anatomiden çok duygusal ifadelere öncelik veriyor.

Renk paleti, figürleri saran ılımlı bir sıcaklık yaratıyor; canlı kırmızı ve daha yumuşak ten tonları, arka plandaki daha yumuşak yeşil ve mavi tonların karşısında dans ediyor. Bu keskin zıtlık, yalnızca nude figürlere dikkat çekmekle kalmaz, aynı zamanda sahnenin duygusal samimiyetini de artırır, havada yayılan derin ve neredeyse acı bir tutkuyla yankılanır. Etin güzelliğini kutlarken, eser arzu ve psikolojik derinlik temaları ile savaşıyor ve neşe ve melankoli arasındaki sınırları bulanıklaştıran bir anı yakalıyor. Bu tür duygusal karmaşıklık, Munch'un 20. yüzyılın başındaki daha geniş sanatsal önemini yansıtıyor; çünkü o, ifadesel sanatın sınırlarını zorlayarak, karmaşık insan durumu üzerinde yoğunlaşılıyor.