Bu etkileyici eser, elinde bir bastonla güvenle duran bir adamın özünü yakalıyor. Figürün ifadesi, deneyimlerin ağırlığını taşıyor; yüzündeki her bir kırışıklık, zamanla örülmüş bir hikayenin parçasını anlatıyor. Uzun, koyu bir ceket giymiş olan figür, Van Gogh'un detaylara olan dikkatini açığa çıkarıyor—kumaşın belde nasıl yumuşakça kıvrıldığını, lüks yaka ve düzgün düğmeleri, otoriter varlığını artırıyor. Derin gölgeler ve daha açık tonlar arasındaki kontrast, yüzündeki ciddiyete bakışları yöneltiyor.

Yüzeyin ötesinde, renk paleti çok şey söylüyor. Toprak tonları ve mat siyahlar, mücadeleler yaşamış ama yine de ayakta kalan bir adamı yansıtacak şekilde köklü bir atmosfer yaratıyor. Arka planın zarif ve neredeyse eterik kalitesi, figürün katılığını ilginç bir karşıtlıkla destekliyor. Tarihin ağırlığını olduğu gibi hissedebilmek, izleyicide empati ve merak uyandırıyor. Van Gogh, sadece bir benzerliği değil, aynı zamanda bireyin ruhunu da yakalıyor; bu da izleyiciyi onun yaşamı, zorlukları ve zaferleri üzerine düşünmeye yönlendiriyor.