Sahne, altın yaprakların hafif bir sonbahar rüzgarında hışırtı yaparak kıvrımlı bir yol boyunca ayakta duran yüksek söğüt ağaçlarının bekçilik yaptığı bir hafıza fısıldaması gibi açılıyor. Bu büyülü bakış açısı izleyicinin gözünü mütevazı bir eve çekiyor, toprak tonları çevredeki doğayla harika bir uyum içinde. Kompozisyon yalnızlık ve içe dönme duygusunu kanallandırıyor; siyah giyinmiş bir yalnız figür yürüyüş yapıyor, neredeyse manzaranın solgun tonlarına karışıyor. Bu huzurlu sessizlikte, dökülen yaprakların ayak altındaki yumuşak ezilme sesinin duyulabileceği bir yerdeyiz.

Renk paleti sıcaklık yayıyor; zengin sarımsaklar gökyüzüne sızarken, yumuşak mavi ve gri fısıldamalar arasında zarif bir degrade oluşturuyor. Burada ışık ve gölgenin ustalığı var; güneş dalların arasından süzülerek yere tuhaf desenler yansıtıyor ve zamanın geçtiğine dair canlı bir hissiyat uyandırıyor. Tarihsel bir bağlamda, bu an, Van Gogh'un hayatı boyunca yaşadığı sarsıcı duygularla yankılanıyor; ancak bu eser bir güzellik kesitini yakalıyor ve acının ötesine geçiyor. Doğanın değişmez varlığını ve bir yalnız yürüyüşçünün sıcak ve sert bir şekilde karşılandığı bir manzaranın üstünde yükseldiğini anlatıyor.