Heykel, muhteşem bir mavi arka plandan yükselerek hemen dikkatinizi çekiyor. Beyaz gövdenin hayaletimsi ışığı, bu canlı alanla keskin bir tezat oluşturuyor ve daha derin bir form düşünmesine davet ediyor. Figürün her eğrisi, ifade dolu fırça darbeleriyle işlenmiş; ışık ve gölge arasında dinamik bir oyun iki şekilde de vurgulanıyor. Sanki heykelin özü, boyanın içinde canlıymış gibi hissediyorsunuz; tarihinin fısıldayan seslerini duyabiliyorsunuz, evrensel güzellik idealinin toplumsal hafızalarınızı hatırlatıyor.

Bu esere bakarken, bir anlık zaman diliminde kayboluyorum: sanatçının, insan vücudunun kıvrımlarını çalışırken, güzelliği ve kusurları üzerine düşünürken etkilenmenin izlerini görüyorum. Beyaz ve mavi tonların hakim olduğu renk paleti, huzur verici bir uyum yaratıyor; ama figürün öne eğilme şekli, hem kırılganlık hem de güç hissi veriyor. Bu eser, yalnızca Van Gogh'un teknik ustalığını değil, aynı zamanda onun duygusal manzarasını da anlatıyor - hem insan formunu sorgulayan hem de kutlayan bir parça, daima sessizliğinde büyüleyici.